پلاستيكها با توجه به خواص متعدد و نيز با عنايت به منابع اوليه نسبتأ فراوان بر پايه مواد نفتي در قرن بيستم بيشترين رشد توليد مواد را به خود اختصاص دادند به نحويكه در حال حاضر تنها پلي الفينها با توليد جهاني بالاي ۱۰۰ ميليون تن سالانه بالاترين ماده شيميايي توليد شده به حساب مي آيند. با توجه به ساختار سنتزي آنها و عدم تطابق زيست محيطي آنها (زمان طولاني تجزيه توسط بيوارگانيزم ها تا حد ۲۰۰ سال) مشكل انباشته شدن آنها در طبيعت يكي از معضلات دنياي صنعتي محسوب ميشود. اختراع حاضر يكي از هوشمندترين راه هاي پاكسازي محيط زيست از انباشته شدن اين مواد از طريق بكارگيري آنها در چرخه سوخت است. اين مسير براي پلاستيكهاي ضايعاتي كه حجم بالايي از اين مواد را به خود اختصاص مي دهند و امكان به كارگيري آنها در ساير روش هاي بازيافت مقدور نيست به شدت كارا مي باشد. در اختراع حاضر نحوه عمل آنست كه اين درشت زنجيرها در پروسه هاي كاتاليستي به نحوي و اپليمر شوند كه محصول عمل در حد سوخت هاي فسيلي از قبيل گازوئيل و بنزين باشند. براي اين امر ابتدا پلاستيكهاي ضايعاتي درون يك اكسترودر به مذاب تبديل و سپس مذاب حاصله در راكتور پليمريزاسيون روي كاتاليست و در محيط عاري از اكسيژن و آلودگي هاي ديگر به ملكولهاي كوچكتر شكسته مي شوند. محصول عمل به صورت مخلوطي از گازهاي با اوزان ملكولي مختلف به مبدل هاي حرارتي منتقل و از آنجا بر اساس نقطه جوششان به مايع تبديل و جداسازي مي شوند. متغيرهاي مؤثر بر اين فرايند نوع كاتاليست، غلظت كاتاليست، زمان ماند مذاب پليمري، نحوه اختلاطو... است. اين اختراع از لحاظ توليد بنزين از ضايعات پلي الفين در مقايسه با گزارشات ديگران به لحاظ ميزان توليد سوخت ارجحيت نشان ميدهد.